Geduld en andere deugden
Geduld is een schone deugd. Een deugd die vandaag aardig op de proef werd gesteld. We vertrokken onder een stralende zon naar het dichtstbijzijnde metrostation om 13 haltes later uit te stappen in Ottaviano. De slogan 'De trein is altijd een beetje reizen' kennen we in België al langer. Voor de metro in Rome zou ze ook niet misstaan, ongelofelijk hoeveel mensen in één metrostel gepropt geraken.
Dankzij onze reservatie konden we snel starten met onze rondleiding in de Vaticaanse musea. De start was veelbelovend, in het begin konden we in alle rust kunstwerken als De riviergod Nijl, de schraper, de Laocoöngroep...enz. bestuderen en bewonderen. Naarmate de tijd vorderde werden we langzamerhand ingehaald door grote groepen toeristen waardoor we schuifelend door de Stanza van Rafaël trokken voor de School van Athene en het eind-en orgelpunt: de Sixtijnse kapel. De middagpauze met zijn streepje zon en stukje pizza was meer dan verdiend.
Op het Sint-Pietersplein imponeerde de lange wachtrij de leerlingen. Ze konden zich niet voorstellen dat de begeleiders effectief zouden willen gaan aanschuiven. Maar zeg nu zelf, Rome bezoeken en de Sint-Pietersbasiliek en koepel links laten liggen? Geen sprake van. We maakten van de nood een deugd en gidsten de buitenkant van de basiliek tijdens het aanschuiven. Twee uur later konden we starten aan de flinke beklimming van de koepel. Weer een kuitenbijter maar de leerlingen genoten daardoor des te harder van het uitzicht bovenop de koepel. Zoals een leerling het heel mooi uitdrukte: 'het maakte het wachten de moeite waard'. De basiliek met haar grootse afmetingen liet ook aan de binnenkant grote indruk na. De liefhebbers van een flinke wandeling gingen daarna nog genieten van een laatste zonnestraal op de Spaanse trappen, terwijl anderen op zoek gingen naar een ijsje of souvenirtje. Na het avondmaal in Rome werd het snel stil in de autobus op weg naar Orvieto.
de begeleiders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten